Opinie: nieuw KB re-integratie langdurig zieken vatbaar voor interpretatie

De kabinetten van minister Maggie De Block en minister Kris Peeters hebben een koninklijk besluit opgesteld dat de bedoeling heeft om langdurig zieken sneller terug naar de werkvloer te begeleiden. Dat is geen overbodige luxe. Werknemers die langer dan drie maanden door ziekte aan huis gekluisterd zijn, keren minder makkelijk terug naar de werkvloer. Naast de aandoening zijn ook angst en onzekerheid belangrijke factoren die een terugkeer bemoeilijken.

Het nieuwe KB haalt de inspiratie deels uit het Nederlandse model en port de werkgever aan om zijn verantwoordelijkheid te nemen. Hij is het die een re-integratieplan moet uitwerken voor situaties waarin de werknemer op korte of middellange termijn terug aan de slag kan, al dan niet door aangepast werk uit te voeren.

Tegelijk krijgen werkgevers ook wat meer het heft in handen: na vier maanden afwezigheid of wanneer de behandelende arts een attest van definitieve arbeidsongeschiktheid aflevert, kan de werkgever een re-integratietraject laten opstarten. In samenwerking met de preventieadviseur-arbeidsgeneeskundige, de adviserend geneesheer van de ziekte- en invaliditeitsverzekering en (eventueel) de behandelende arts wordt dan bekeken welke mogelijkheden er zijn tot re-integratie.

Verder bent u verplicht om in specifieke omstandigheden een re-integratieplan uit te werken. Ook de rol van de net vernoemde adviserend geneesheer van de ziekte- en invaliditeitsverzekering is doorslaggevend. Hij of zij beoordeelt de mogelijke progressieve werkhervatting of de arbeidsongeschiktheid. Daarnaast kan hij zelf een re-integratietraject opstarten.

Als de aanbeveling van de preventieadviseur-arbeidsgeneesheer en de beslissing van de adviserend geneesheer tot een concrete beoordeling hebben geleid, zijn er verschillende situaties waarin de werkgever moet overgaan tot het opstellen van een re-integratieplan. Bij tijdelijke ongeschiktheid dient dat binnen de 55 werkdagen te gebeuren. In het geval van definitieve ongeschiktheid maar met de mogelijkheid om ander of aangepast werk uit te voeren, heeft de werkgever één jaar de tijd om naar dat werk te zoeken. Echter: de werknemer behoudt altijd het laatste woord. Is hij of zij niet akkoord met het plan, dan houdt het re-integratietraject op.

In grote lijnen lijkt dat een evenwichtige aanpak, die alle actoren responsabiliseert en een inbreng geeft. Maar tegelijk bevat het KB in zijn huidige vorm ook de kiemen van onenigheid en afwijkende interpretaties.

Het begint al bij de definitie van de doelstelling. Zo dient het KB de ‘re-integratie van de werknemer te bevorderen die het overeengekomen werk tijdelijk of definitief kan uitoefenen’. Alles staat of valt natuurlijk met wat de betrokken partijen begrijpen onder ‘overeengekomen werk’. Is dat het takenpakket dat de medewerker de facto uitvoert? Of eerder wat er in zijn arbeidscontract omschreven staat?

En hoe ziet het plaatje van de financiering eruit? Het lijkt logisch dat als een werkgever het initiatief neemt om een re-integratietraject op te starten, hij ook de kosten voor zijn rekening neemt. Maar wie hoest de euro’s op als de adviserend geneesheer of de werknemer zelf het initiatief neemt? Op dat punt lijk het huidige KB geen richting aan te geven.

Het blijft kortom op eieren lopen om een re-integratieplan op te stellen dat zowel voor de werkgever als de werknemer haalbaar is. Vanuit onze missie als externe dienst ziet Mensura het als onze verantwoordelijkheid om werkgevers te ondersteunen bij het terugdringen van verzuim waar mogelijk en tegelijk te waken over het welzijn van elke werknemer. Een collectieve aanpak, ingebed in een verzuimbeleid, lijkt alvast een onontbeerlijke stap.

Lees ook:
Wat bepaalt het nieuwe KB re-integratie langdurig zieke werknemers?
Hoe verloopt de re-integratiebeoordeling door de preventieadviseur-arbeidsgeneesheer?
Hoe stelt u een re-integratieplan voor langdurig zieken op?
Dossier re-integratie langdurig zieke werknemers: wat verandert er?